Who is Gigi?

Geçtiğimiz iki hafta boyunca düşündüğüm tek konu buydu. Neden büyük değişimler beni bu kadar geriyor? Korkutuyor demiyorum, çünkü korkmuyorum ama deli gibi stres yapıyorum. Yeni iş yeri stresi, üstüne Arbeitsagentur (Almanya’daki İş ve İşçi Bulma Kurumu gibi düşünebiliriz) ile olan görüşmem derken, aşırı stres yaptığım iki hafta geçirdim. Hafta sonu etkinlikleriyle birlikte, az da olsa kafamı dağıtabildim. Günler yaklaştıkça da, stresim geri geldi tabii ki. Sonuç? Gereksiz stres, uçuklar ve sivilceler, bir de güzel geçen görüşme ve ilk iş günü 🙂

Stresli geçen bu iki hafta sonrasında ise, şimdi şarabımı yudumlarken blogumun yeni bölümünü yazıyorum. Bu haftasonunu komple kendime ayırmaya karar verdim. Pazar günü gibi bir Cumartesi geçirdim. Ağaçların tomurcuklandığını gördükçe, baharın gelişini daha bir coşkulu hissediyorum içimde… Bugün çiçeklerimin topraklarını ve saksılarını değiştirdim, komple temizlik yaptım dip köşe. Poğaçalar ve kurabiyeler yaptım. Güzel bir duş aldım. Hava soğuk olsa bile, tüm gün güneşi görmek güzel bir enerji verdi. Bu da benim kendimi ve enerjimi yenileme şeklim diyebiliriz aslında. Yoğun geçen haftalardan sonra, kendimi eve kapatıyorum ve beni dinlendiren şeylere vakit ayırıyorum. Sonrasında daha mutlu bir ben olarak hayatıma devam ediyorum.

N’apıcaz benim bu kendine, gereksiz stres yapma hallerimi? O kadar çok düşünüyorum ki, her şeyi kendime dert ediniyorum… Önce randevuuu, çok önemli, hazırlanmam lazım diye kendime, haftalar öncesinden baskı yaptım. Her şeyde aklıma ilk gelen, ‘Ne yapacağım ben?’ kaygısıydı. Almanca konuşabilecek miyim gerçekten? Ya yanlış bir şey söylersem… derken ne olsa beğenirsiniz? Görüşmeyi yaptığım kadın ana dilimi sordu ve tercüman bağladı. Sonrasında izlemem gereken yolun ne olduğu ve öncelikli olarak neler yapmam gerektiğini ve başvurmam gereken birkaç yer olduğunu öğrendim. Görüşmeden o kadar mutlu çıktım ki… Aşırı rahatlamıştım ve şeytanın bacağını kırmış gibi hissediyordum, çünkü bu çok uzun zamandır yapmam gereken ama ertelediğim bir şeydi. Gelelim iş konusuna. Ben bir şirkete bağlı olarak, depolarda saatlik eleman olarak çalışıyorum. Nasıl bi açıklama oldu bu böyle ahahaha. Almanca ‘Zeitarbeiter’ deniyor ve aynı yerde maximum 18 ay çalışabiliyormuşum. Çalıştığım firmada bu süremi doldurduğum için, başka bir firmaya geçmem gerekiyordu ve çalışma yerimi değiştirdim. Mantıken, aynı scanner sistemi ve sipariş hazırlama sistemi olacağı açık, ama ürünler ne mesela… ağır bir iş mi yoksa daha mı hafif parçalar, koliler vs. diye düşünürken çalışacağım firma belli oldu. Bam-bam-bam… Evimden bir saat uzaklıkta, üç aktarmayla gidiyorum. Tabii ki ben panik! 20 dakikalık yürüme mesafesinden, üç aktarmayla bir saat süren yol? Kaçta kalkacağım ben? Off, tüm düzen bozuldu. İlk gün ya geç kalırsam diye korkarken… Whatsapp’tan bir bildirim geldi. ‘Merhaba Gigi. Yarın ofise gelir misin? İş yerine beraber gideceğiz.’ Ben bir rahatlamışım ki sormayın. En azından dönüş yolunda nereden, nasıl geçeceğim, otobüs duraklarını bulmam filan derken, yolu öğrenmiş olacağım diye, kendimi motive ederken buldum. İş yerindeki sistem de o kadar korkutucu değilmiş, hatta küçük parçalardan oluşan siparişler yapıyoruz ve ağır ağır kutular taşımıyorum. En güzeli de günlük adım sayım 25.000’den 10.000’e düştü. Tabii ki gün içerisinde yoruluyorsunuz. Sürekli numaraları kontrol etmek, adet sayısına dikkat etmek vs. işin içine matematik girince ben beyin olarak zaten ekstra pert oluyorum. Yolun uzun olmasını da kitap okuyarak değerlendiriyorum. İş arkadaşlarım da aşırı sıcak ve yardımsever insanlar. Genci yaşlısı karışık ve international bir ekip. Peki ikinci gün, işe giderken geç kalmayayım diye, işe 40 dakika erken gitmeme ne demeli…

Uzun lafın kısası, çok da stres yapılacak bir şey yokmuş. Ben bunu her şeyin sonunda söylüyorum bu arada. Seyahate çıkarken de, bir ödev tesliminde de, ya da en basiti bir mail atmam gerektiğinde bile aşırı kontrolcü davranmaya başlıyorum ve strese sokuyor bu durum beni. Konser biletlerim gelmedi ve iki hafta mail atmayı erteledim. Neden? Almanca yazmam gerekiyordu çünkü, önce kafamda ne demem gerektiğini netleştirmem şarttı çünkü 😀 N’oldu peki? İki mail sonunda biletlerim tekrar gönderildi ve sorun çözüldü.

Ayy size anlatırken bile her şey, şöyle bi gözümün önünden geçti tekrar. Güzel şeylere haksızlık yapmış gibi hissettim kendimi. Bu aya stresli başladığım kadar, güzel şeyler de yaşadım ya. Yeni Türkü konserine gittik Dortmund’da mesela. Harika bir Kadınlar Günü geçirdim, sonraki akşam ise arkadaşlarımla harika bir gece geçirdik. Bol bol dans ettik ve güldük. O yüzden Mart, hem sürprizleriyle, hem de gerginlikleriyle geldi diyebiliriz. Ama belirsiz günler geride kaldı. Şimdi full motivasyon, yeni rutinime odaklanıyorum. Hava erken aydınlanıp, geç kararıyor artık. Bu bile aşırı güzel bir motivasyon kaynağı benim için. Daha uzun ve daha güneşli günler için sabırsızlanıyorum. Seviliyorsunuz canım okuyucularım. Bir sonraki yazı da görüşmek üzere ❤

Comfort Zone

It’s been all I’ve been thinking about for the past two weeks. Why do big changes make me so nervous? I’m not saying it scares me, because I’m not scared, but I was stressed like crazy. Between the new workplace stress and my meeting with Arbeitsagentur (we can think of it as the Employment Agency in Germany), I spent two weeks in which I was extremely stressed. With the weekend activities, I was able to distract myself a little. As the days approached, my stress returned, of course. Conclusion? Unnecessary stress, cold sores and acne, plus a good meeting and first day at work 🙂

After these two stressful weeks, I am now writing the new chapter of my blog while sipping my wine. I decided to devote this weekend entirely to myself. I had a Saturday like Sunday. As I see the trees budding, I feel the arrival of spring more and more enthusiastically… Today, I changed the soil and pots of my flowers and did a complete cleaning. I made pastries and cookies. I took a nice shower. Even though the weather was cold, seeing the sun all day gave good energy. Actually, we can say that this is my way of renewing myself and my energy. After busy weeks, I lock myself at home and spend time on things that relax me. Afterwards, I continue my life as a happier me.

What are we going to do about my unnecessary stress? I think so much that I worry about everything… First of all, I had to focus on the appointment and this was very important. I put pressure on myself weeks in advance to be prepared. The first thing that comes to my mind in everything is the anxiety of ‘What am I going to do?’. Will I really be able to speak German? What if I say something wrong… In the end… The woman I interviewed asked my native language and connected an interpreter to our meeting. Afterwards, I learned what path I should follow, what I should do first, and a few places I should apply. I left the meeting so happy… I was extremely relieved and felt like I had broken the devil’s leg, because this was something I had to do for a long time, but kept postponing. Let’s talk about my new workplace. I work as an hourly employee in warehouses for a company. What kind of an explanation was this, ahahaha. It is called ‘Zeitarbeiter’ in German and I can work at the same place for a maximum of 18 months. Since I completed my term at the company I worked for, I had to move to another company and I changed my workplace. Logically, it is obvious that there will be the same scanner system and order preparation system, but what are the products? Are they heavy duty or lighter parts, boxes, etc. While I was thinking, the company I would work for became clear. Bam-bam-bam… It’s an hour away from my house, with three transfers. Of course I immediately panicked! From a 20-minute walk to an hour-long journey with three transfers? When will I get up? Ugh, my whole order in my life has been disrupted. While I was afraid of being late on the first day… I received a notification from Whatsapp. ‘Hello Gigi. Will you come to the office tomorrow? We will go to the workplace together.’ I was so relieved. I found myself motivating myself to at least learn the way when I was wondering where and how to pass, how to find bus stops, etc. on the way back. The system at work isn’t that scary either, we order small items and I don’t have to carry around heavy boxes. Best of all, my daily step count dropped from 25,000 to 10,000. Of course, I get tired during the day. Constantly checking the numbers, paying attention to the number of pieces, etc. When mathematics is involved, I am already mentally weak. I make use of the long journey by reading books. My colleagues are also extremely friendly and helpful people. It’s a mixed, young and old team, and it’s an international team. So, what about the second day… I went to work 40 minutes early so I wouldn’t be late for work.

Shortly, there was nothing to stress about. I say this, at the end of everything, by the way. I start to act overly controlling when I go on a trip, when I submit an assignment, or even when I need to send an e-mail, and this stresses me out. My concert tickets did not arrive and I delayed sending an email for two weeks. Why? Because I had to write in German, I had to clarify in my mind what I had to say first. 😀 So what happened? After two e-mails, my tickets were sent again and the problem was solved.

Oh, even as I was telling you, everything flashed before my eyes again. I felt like I did injustice to beautiful things. Even though I started this month stressful, I also experienced good things. For example, we went to the Yeni Türkü concert in Dortmund. I had a great Women’s Day, and the next evening we had a great night with my friends. We danced and laughed a lot. That’s why we can say that March came with both surprises and tensions. But the uncertain days are behind us. Now, with full motivation, I focus on my new routine. The sun gets bright early and gets dark late now. Even this is an extremely good source of motivation for me. I can’t wait for longer, sunnier days. You are loved, my dear readers. See you in the next article ❤