Uzun zaman oldu, değil mi? Canımın aşırı sıkkın olduğu ya da kendimi aşırı dolmuş hissettiğim zamanlarda, sığındığım tek yerin burası olduğunu sanıyordum. Aksine, her şeyden uzaklaştığım bir döneme girdim. Üst üste aldığım üzücü haberler, yaşadığım hayal kırıklıkları, oradan oraya koşturduğum haftasonları derken yine buradayım. Beni özlediniz mi?
Bazen duygularını nasıl ifade edeceğini bilemezsin ya… Sadece kafanın içinde aynı cümleler dönüp durur, seni mutlu eden şeyleri yaparken bile zevk alamadığını hissedersin, canın sıkılır. Alışkanlıkların bile yük gibi gelir bazen. Mesela canın sıkıldığında, yolda yürürken ya da ne bileyim her şeyini paylaştığın biri vardır hayatında ve seni öyle hayal kırıklığına uğratır ki elin telefona gitse bile ‘Boşver…’ dersin. Konuşurken eğlendiğin, dertleştiğin, hayaller kurduğun, ‘benim en büyük destekçim’ dediğin o insan, tamamen bir yabancıya dönüşür. Atsan atılmaz, satsan satılmaz derler ya hani. Bu da öyle bir cins. Belki de o yüzden bu kadar üzüldüm ve yoruldum. Kim olduğunu tabii ki burada söylemeyeceğim ama o kadar söylemek isterdim ki. Daha kendimde o cesareti bulamadım maalesef. Belki bir gün o da olur ne dersiniz? Halbuki bu konuyu kapattığımı düşünüyordum. Demek ki kapatamamışım.
Normalde duygularını göstermeyi seven bir insan değilim ama zaman geçtikçe çok daha duygusal bir insana dönüşüyormuşum gibi hissediyorum. Aslında duygusal bir insana dönüşmüyorum, zaten öyleydim. Sadece saklamayı tercih ediyordum. İnsanlara, beni nasıl incitebileceklerini göstermek istemiyordum çünkü. Kimsenin zayıf yönlerimi bilmesine gerek yoktu. Bu yüzden de insanlar beni hep yargıladı. Bir insan sürekli mutlu olamazmış. Benim cevabım ise ‘Dertlerimi karşımdakine yükleyince ne olacak ki?’ oluyordu. Herkes için lay lay lom dünyaydım. Bir kulağımdan giriyordu diğerinden çıkıyordu. Babaannem hep bana “Senin adını ‘Güleç’ koymamız gerekiyormuş.” derdi. Hala diyor gerçi… ama ben eskisi kadar gerçek olduklarından emin değilim.
Hamburg’a taşındığım süre boyunca kendimle ilgili o kadar çok şey keşfetmeye başladım ki. Kendimi geçtim, ister ailevi ilişkilerim olsun, ister arkadaşlarımla olan ilişkilerim olsun bir sürü şey fark ettim. Bazılarıyla ilişkilerim daha da güçlendi, bazılarıyla tamamen koptu. Bu yüzden de uzakta olmak gerçekten iyi hissettiriyor. Göz yummak zorunda olduğun şeyleri fark edip ‘İyi ki gittim.’ diyorsun. Zehirlerinden kendini arındırmaya çalışıyorsun ama farkında olmadan da büyüyorsun. Bu büyümek yaşla ilgili değil. İçindeki çocuğun büyümesinden bahsediyorum. Ben onu kaybetmekten o kadar korkuyorum ki… Sanki o da büyürse hayatın bir rengi kalmayacakmış gibi geliyor ve insanlar nedense bana hep bu içimdeki çocuk üzerinden saldırmaya çalışıyorlar. “Büyü artık!!” Sahi? Büyümek ne demek ki? Çok para kazanıp, zengin olmak mı? Her şeye sahip olabilmek mi? Evlenip çocuk sahibi olmak mı? Kulağımda birinin “Tamam. Biz seni böyle seviyoruz ama bazı şeyleri ciddiye alma vakti geldi artık.” cümlesi çınladı bir an. Bunu işle ilgili söylemişti. Haketmediğim bir yerdeymişim ve aynı zamanda da çabalamıyormuşum. Hayatımı kabulleniyormuşum vs. vs. Bu sadece karşındaki kişiye kendini yetersiz hissettirmekten başka bir şey yapmıyor maalesef. Peki benim bugün, bu kadar zorluk çekmemin nedeninin, bu sözleri söyleyen kişiler için yaptığım fedakarlıklardan kaynaklandığının ne zaman farkına varacaklar?
Hayat maalesef ki çok bencil ve hepimizde bu bencilliklerden dolayı yaralı bireyler olarak yetişiyoruz. Bir yerimiz sürekli eksik kalıyor. İnsanlara yetemiyoruz. Yetmeye çalışmasak bile bunun baskısına maruz kalıyoruz. Zamanla kendimize olan güvenimiz sarsılıyor ve sonunda ya kaçıyoruz, ya da tamamen boyun eğip mutsuz bir hayat yaşamaya devam ediyoruz. Ses çıkarmaya bile cesaretimiz kalmıyor. Bence mutsuz olduğunuz yerde durmayın. Rahatsız olduğunuz bir şey söylendiğinde ise, sesinizi yükseltin. Belki başta sana çok değiştiğini söyleyecekler, belki de küsüp gidecekler… en kötüsü ise yanlış olan siz, doğru olan onlarmış gibi manipüle etmeye çalışacaklar. Kabul etmeyin. Bu hayata bir kere geliyoruz… Klişe ama doğru. Değerinizin farkına varın ve sizi mutlu eden ne ise onu yapın. Bazen de kendimiz için fedakarlıklar yapmak gerekir. Başkaları için yaptıklarınızın değeri çok bilinmez çünkü.
Hepiniz çok seviliyorsunuz ❤
Bir sonraki yazıda görüşürüz.
How I feel… II
It’s been a long time, hasn’t it? I thought this was the only place, that I could take refuge in, when I was feeling extremely bored or overstuffed. On the contrary, I entered a period, where I moved away from everything. After the sad news I received, the disappointments I experienced, and the weekends I spent running around, here I am again. Did you miss me?
Sometimes you don’t know how to express your feelings… The same sentences just keep going around in your head, you feel like you can’t enjoy doing things that make you happy, and you get bored. Sometimes even your habits feel like a burden. For example, when you are bored, walking on the street, or there is someone in your life with whom you share everything, and he disappoints you so much, that even if you reach for your phone to call, you say ‘Never mind…’. That person with whom you have fun talking, with whom you share your troubles, with whom you dream, and whom you call ‘my biggest supporter’, turns into a complete stranger. You know how they say “don’t know whether to eat it or rub it on”. This is something like that. Maybe that’s why I’m so sad and tired. Of course, I won’t say who he is here, but I would like to say so much. Unfortunately, I couldn’t find that courage in myself yet. Maybe one day that will happen, what do you think? However, I thought I had closed this issue. However, it shows that I couldn’t close the issue.
Normally, I’m not a person, who likes to show emotions, but I feel like I’m turning into a much more emotional person as time goes by. I’m not actually turning into an emotional person, I used to be in that way anyway. I just preferred to hide it. Because I didn’t want to show people, how they could hurt me. No one needed to know my weaknesses. That’s why people always judged me. They said, that a person cannot be happy all the time. My answer was “What will happen when I put my troubles on the other person?”.According to everyone, I am a person who does not give a fuck about life. It was going in one ear and out the other. My grandmother always told me, “We should name you ‘Smiley’.” She still says… but I’m not sure that my smiles as real as they used to be.
After moving to Hamburg, I started to discover so many things about myself. I surpassed myself and realized a lot of things, whether it was my family relationships or my relationships with my friends. My relations with some of them got stronger, with some of them they broke off completely. So being away feels really good. You realize the things you had to ignore and say, “I’m glad I went.”. You are trying to purify yourself from their poison, but you are growing without realizing it. This growing up is not about age. I’m talking about the growth of the child inside you. I’m so afraid of losing her… I feel like if she grows up, life will have no color, and for some reason people always try to attack me through this inner child. “Grow up!!” Actually? What does growing up mean? Earning a lot of money and becoming rich? To have everything? Getting married and having children? I heard someone saying, “Okay. We love you like this, but it’s time to take some things seriously.” The sentence rang out for a moment in my ears. He said this about work. He said that I was in a place I didn’t deserve and at the same time I wasn’t trying. I was accepting my life etc. etc. Unfortunately, this does nothing but make the other person feel inadequate. So, when will they realize that the reason I am going through so much difficulty today is, because of the sacrifices I made for the people who said these words?
Unfortunately, life is very selfish and we all grow up as injured individuals, because of this selfishness. We are always missing something. We can’t be enough for people. Even if we don’t try to keep up, we are under pressure because of their wishes. Over time, our self-confidence is shaken, and eventually we either run away, or completely surrender and continue to live an unhappy life. We don’t even have the courage to make a sound. I don’t think that we should stay, where we are unhappy. If something is said, that makes you uncomfortable, raise your voice. Maybe at first, they will tell you that you have changed a lot, maybe they will get angry and leave… worst of all, they will try to manipulate you, as you are the one who is wrong. Like they are the one, who is right. Do not accept. We come to this life once… It’s a cliché but it’s true. Realize your worth and do whatever makes you happy. Sometimes we have to make sacrifices for ourselves. Because the value of what you do for others is very unknown.
Love you all!! ❤
See you in next chapter.
Who is Gigi? 
Yorum bırakın